Ο ΑΕΤΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ

                                                                     

 Σε ψηλό βουνό,
σε ριζιμιό χαράκι,
κάθεται έν' αϊτός.
Βρεμένος, χιονισμένος
ο καημένος και παρακαλεί.
Και παρακαλεί
τον ήλιο ν' ανατείλει.
Ήλιε ανάτειλε-ήλιε ανάτειλε.
Ήλιε λάμψε και δώσε
για να λιώσουνε
χιόνια από τα φτερά μου
και τα κρούσταλλα από τ' ακράνυχά μου.

                    

Γεια σου χαρά σου Βενετιά
βγήκα σε θάλασσα πλατιά
κι απ’ το κατάρτι το ψηλό
τον άνεμο παρακαλώ

ΤΟ ΚΑΠΗΛΕΙΟ

  Κι ο Μύρος πιάνει το χορό

 το χώμα μόνο έχει οχτρό

χρυσά παλάτια

σε κάποια θάλασσα πλατιά

 θυμάται...

Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ

                                                                                   Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ

  
 Στην άκρη του δρόμου, ζευγάρι ματιών κοιτάει περήφανα, το είδωλο του, σε βιτρίνα οπτικών με φιμέ τζαμαρία.  
  Στην απέναντι γωνιά, ένα αγόρι κρατάει μπουκέτο με ορχιδέες και ένα σημείωμα με τη διεύθυνση της παραμελημένης αγάπης σου.

                           

  Δυο βήματα παρακάτω, σε κάδο απορριμάτων σταγόνες από δάκρυ προσπαθούν να προσκολλήσουν κάπου.
  Μια ανάσα συγνώμης και ένα αναφιλητό, περιμένουν στη στάση της αναμονής, τον ευαίσθητο, ξεχασμένο από καιρό, εαυτό σου.
 Σε παιδική χαρά κυνηγιούνται η έλξη με τη λογική καθώς ο ατίθασος εγωισμός σου με τα θέλω σου παίζουν κρυφτό.
Πιάνει βροχή και η καρό ομπρέλα της ιδιοτέλειάς σου σε πάει στο πολυτελές όχημα της συντήρησής σου.

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ

της Στέλλας Μεϊμάρη

Υπάρχουν κάποια παιδάκια που αντί να παίζουν ξέγνοιαστα, αναγκάζονται να γνωρίσουν από πολύ μικρά το σκληρό πρόσωπο της ζωής, μπανοβγαίνοντας σε ψυχρά δωμάτια νοσοκομείων και χειρουργείων.

Ένα από αυτά τα παιδάκια είναι και η Παρασκευή-Ευφραιμία Θεοδώρου. Η πεντάχρονη μικρούλα δεν μπορεί ούτε να δει, ούτε να μιλήσει, ούτε να περπατήσει.

Ο λόγος; Ανά πάσα στιγμή μπορεί να υποστεί αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς.

To κοριτσάκι, σε ηλικία μόλις έξι μηνών, υποβλήθηκε στην πρώτη του εγχείρηση στο Γενικό Νοσοκομείο «Γεννηματάς», παρότι, όπως λέει χαρακτηριστικά στο «Αγιορείτικο Βήμα» ο πατέρας του, κ. Απόστολος Θεοδώρου, οι γιατροί είχαν δηλώσει εξαρχής ότι «πρέπει να σταματήσει να κάνει πειράματα στην Ελλάδα, καθώς δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα».

Και όντως, η εγχείρηση δεν έφερε κανένα απολύτως αποτέλεσμα. Αντίθετα, η μικρούλα υπέστη καθολική αποκόλληση του αμφιβληστροειδούς και έπρεπε να μεταβεί επειγόντως στο εξωτερικό.

Η μόνη λύση, λοιπόν, ήταν να μεταφερθεί η Παρασκευούλα στην Αμερική, στο εξειδικευμένο Children’s Hospital of Los Angeles - Doheny Retina Institute, το οποίο διευθύνει ο Thomas Lee, MD, ειδικός στις σύνθετες διαταραχές του αμφιβληστροειδούς παιδιών.

Και παρότι τα έξοδα για την οικογένεια ήταν υπέρογκα, την άνοιξη του 2009 η Παρασκευή κατάφερε να ταξιδέψει μέχρι το συγκεκριμένο νοσοκομείο του Λος Άντζελες και να υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και στα δυο της μάτια.

«Η χαρά μας ήταν ανέλπιστη. Η μικρή τους πρώτους μήνες έδειχνε σημάδια βελτίωσης, έβλεπε, αντιλαμβανόταν το φως, τον ήλιο. Ξαφνικά όμως υπέστη ξανά αποκόλληση», μας λέει ο κ. Θεοδώρου.

Κανείς γονιός, όμως, δεν θα εγκατέλειπε τόσο εύκολα την ελπίδα να ζήσει το παιδί του μια κανονική ζωή. Να δει, να μιλήσει, να περπατήσει, να μπορέσει να παίξει με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του. Έτσι, λοιπόν, η οικογένεια Θεοδώρου παλεύει να βρει και πάλι τα χρήματα από την αρχή για να μπορέσει να ταξιδέψει ξανά το μικρό αγγελούδι στην Αμερική.

Τα έξοδα, βέβαια, για την οικογένεια της μικρής Παρασκευούλας δεν σταματάνε εδώ. Το παιδί πάσχει από οστεοπόρωση σοβαρού βαθμού, που μπορεί να του προκαλέσει κατάγματα.

Ευτυχώς, το κόστος αυτών των φαρμάκων τα καλύπτει η Πρόνοια. Ωστόσο, για την εγχείρηση εκτός Ελλάδας το υπουργείο Υγείας καλύπτει μόλις το 1/3 των εξόδων.

«Το ποσό είναι μεγάλο. Την προηγούμενη φορά για 33 μέρες που μείναμε στην Αμερική, πληρώσαμε 105.000 ευρώ. Και τώρα κανείς δεν ξέρει πάλι πόσο θα χρειαστεί να παραμείνουμε εκεί. Θέλουμε να θεραπευτεί οριστικά η Παρασκευούλα μας αυτή τη φορά και να βρούμε λύση και για την οστεοπόρωση. Μόλις βρεθούν τα χρήματα θα φύγουμε αμέσως για την Αμερική», τονίζει, γεμάτος αγωνία, ο πατέρας.

Για τους ελάχιστους δύσπιστους, σας παραθέτουμε παρακάτω όλα τα ιατρικά έγγραφα που διαβεβαιώνουν για την πάθηση του παιδιού και την ανάγκη μεταφοράς του στο εξωτερικό για να εγχειριστεί.

Ας βοηθήσουμε όλοι μαζί την μικρή Παρασκευούλα στη μεγάλη αυτή μάχη που δίνει από τη στιγμή που γεννήθηκε. Και ας μη σταθούν εμπόδιο τα χρήματα μπροστά στη ζωή και την υγεία μιας αθώας ψυχούλας.

Με τις ευχές και την αγάπη μας να πάει το συντομότερο Αμερική και να γυρίσει πίσω γερή και δυνατή.

Όποιος θέλει να λάβει μέρος στον αγώνα σωτηρίας της τετράχρονης Παρασκευής, μπορεί να επικοινωνήσει με τον Απόστολο Θεοδώρου στο 6979724915 και 6942216572

Όποιος μπορεί να συνεισφέρει, ο λογαριασμός της οικογένειας είναι:

Απόστολος Θεοδώρου

ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

ΑΡ. λΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: 733/625364-40

ΙΒΑΝ: GR4301107330000073362536440

επίσης

Απόστολος Θεοδώρου

ALPHA TΑΜΙΕΥΤΗΡΙΟ

ΑΡ. ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: 133-002101-280728

ΙΒΑΝ: GR13 0140 1330 1330 0210 1280 728

Πηγή: http://www.panoramapress.gr/

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/

Read more: http://www.osiaefxi.com/2013/10/blog-post_6.html#ixzz2gv0igs5r

  

                                                      Σειρήνες Συναγερμού

  Διακοπτόμενο ήχο διαφορετικής έντασης εντόπισα στα μέσα μου από τα ερεθίσματα των έξω. Δέκτης και πομπός σε εγρήγορση και σε συγχρονισμό.

  Στον πρώτο ήχο ανασυντάχθηκα. Σκέφτηκα τι μου είναι απαραίτητο να πάρω μαζί μου. Κοίταξα τριγύρω μου και βρήκα μια ξεθωριασμένη εικόνα του εγώ μου. Δίπλα από αυτό κρέμεται σε μενταγιόν πολύτιμο το εμείς.

  Στο ακριβώς απέναντι παράθυρο, στέκονται οι πόνοι και οι θυσίες σε σάβανο ζωής ντυμένα, με φόντο την ελπίδα. Και λίγο πιο κει σε μικρό χάρτινο κουτί στοιβαγμένες οι χαρές και οι απολαύσεις σκεπασμένες με ρινίσματα ματαιοδοξίας.

 Σήμανση λήξης συναγερμού...

Ο συνεχής ήχος σταθερής έντασης με βρήκε να κρατώ στο χέρι σταθερά,τη δίψα για ζωή και την προσφορά στο εμείς.

          Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον
           στο μέλλον που φτιάχνετε όπως θέλετε
     αφού η ιστορία σας ανήκει
      σαρώστε το λοιπόν αν επιμένετε

                               

       Μια τέτοια νύχτα πριν από χρόνια
         Κάποιος περπάτησε μόνος
            Δεν ξέρω πόσα λασπωμένα χιλιόμετρα
                 Κάποιος περπάτησε μόνος        

                                     

     Με τη μαύρη κάπα στις πλάτες
     Αχ, το τι χιόνι σήκωσαν
     Τι χιόνι σήκωσαν τούτες οι πλάτες
       Κανένας δε το 'μαθε...
       Κανένας δε το 'μαθε...

Κανένας!

                                                 Αχ τώρα στα ξεχωρίσματα ελα γιέ μου να φιληθούμε,
                                                               αχ ελα γιέ μου να φιληθούμε,
                                         ωρ γιατί έχουμε ζωή και θάνατο, ποιος ξέρει αν θ' ανταμωθούμε
                                                           αχ ποιος ξέρει αν θ' ανταμωθούμε.

Βραβείο αγαπημένου μπλόγκ - Liebster blog Award

                                                    ΑΝΤ ΑΥΤΟΥ  (Θανάσης Μ.)

                                           
                                                Όσες κι αν χτίζουν φυλακές

                                                   κι αν ο κλοιός στενεύει,

                                                 ο νους μας είν' αληταριό

                                                   π' όλο θα δραπετεύει

  Πετάω συχνά κοντά σε πόλεις και χωριά.Γνωρίζω κόσμο και βλέπω ανθρώπους με χαμόγελο,με αισιοδοξία,με προβλήματα.Στις μέρες που διάγουμε όλα πρέπει να τα βλέπουμε με θετική ματιά και  με κατανόηση.Έτσι κι έγω από ολους σας κάτι παίρνω ακόμα και η αδιαφορία και η καχυποψία κι αυτά πολύτιμα είναι για να συνέρχομαι και να μην το βάζω κάτω.Σας ευχαριστώ πολύ όλους και κυρίως αυτούς που μου άνοιξαν τα σπίτια τους και με καλοδέχτηκαν.

                                            

                                  Βραβείο αγαπημένου μπλόγκ - Liebster blog Award

Πρώτο και δεύτερο βραβείο !!

Μου το χάρισε το "ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ" και το ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτό γιατί αποτελεί πραγματικά τιμή για μένα να με θυμηθεί και την Ελευθερία  με τον πολύ όμορφο ιστότοπο γεμάτο από καρδιάς γραμμένες αναρτήσεις επίσης, που στη συνέχεια με τίμησε !

1. Το αγαπημένο μου φαγητό... Oι πατάτες με το κοτόπουλο στο φούρνο.

2. Δεν μου αρέσει στους ανθρώπους...H σοβαροφάνεια,η αμετροέπεια και κάθε τι που δεν είναι αυθεντικό και αυθόρμητο.

3. Μου αρέσει οι άνθρωποι με τους οποίους κάνω παρέα... Να εχουν φιλότιμο, να έχουν χιούμορ,να μην είναι τσιγγούνηδες και να είναι ειλικρινείς.

4. Με ηρεμεί... Το χαμόγελο και η καλή παρέα.

5. Αγαπώ... Τους δικούς μου ανθρώπους  και προσπαθώ να το κάνω με την ίδια θέρμη και   για άλλους.

6. Με νευριάζει... Η ψευτιά και η καχυποψία.

7. Δεν αποχωρίζομαι ποτέ (αντικείμενο)... Τον Σταυρό μου και το κινητό μου.

8. Όταν ήμουν μικρός χάζευα συστηματικά αφίσες...Αγόραζα την "ΠΤΗΣΗ" που είχε αφίσες με αεροπλάνα και μάλιστα είχα μία με ένα F-16 μαχητικό αεροσκάφος .

Βραβεύω τα blogs (με aλφαβητική σειρά!)

η ζωή είναι ωραία...     

(Γιατί ξέρει αυτή...Είναι η μάνα του λόχου)

KΑΘΕ ΜΕΡΑ...! 

 (Για την ωραία προσπάθειά της και την ηρεμία της)
 Ξύλινος Ιππότης 
(Γιατί συνεχίζει να φυλάει θερμοπύλες)
Σεβάχ ο Θαλασσινός
(Γιατί αποτελεί όαση στην καθημερινότητά μου)

AERIKO 

(Για τα κάρβουνα που μου δανείζει για να ζεσταίνομαι)
Kate'sCakeBox
(Για τη γλυκύτητα του λόγου της και την  ευαισθησία της)

LEVINA VIL (IMAGINE)
(Γιατί είναι ευαίσθητη και με μαγεύει με τις αναρτήσεις της)
 Lysippe
(Γιατί αν και αδιάβαστη είναι μέσα στο θέμα, αλλά ωραία ψυχή έχει)

 paloma

(Γιατί είναι χρυσοχέρα και έχει καθαρή ψυχή) 
 Wulla
(Γιατί  με διαβάζει απο το 2008 και γράφει υπέροχα)

(ΣΗΜ:Eβαλα δέκα για να μην κάνω δύο ξεχωριστές παρουσιάσεις)

Οι κανόνες του βραβείου είναι:

1) Πρέπει να αναφέρεις και  να ευχαριστήσεις αυτόν που σου χάρισε το βραβείο.

2) Πρέπει να απαντήσεις στις ερωτήσεις που θα σου δοθούν.

3) Πρέπει να βραβεύσεις άλλα blogs.

4) Πρέπει να ακολουθήσεις τα blogs που βράβευσες.

                       ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΑ ΘΕΛΩ ΜΑΣ

ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΙ ΕΠΕΙΓΟΝ!

ΕΚΤΑΚΤΟ ΚΙ ΕΠΕΙΓΟΝ!

ΕΝΑ 16ΧΡΟΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΕΧΕΙ ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ!

Πρόκειται για την Ελένη Σοφού του Γεωργίου 16 ετών, η οποία νοσηλεύεται με οξεία λευχαιμία, στην Αιματολογική Κλινική του Ευαγγελισμού.Όσοι θέλουν και μπορούν καλούνται να προσφέρουν αιμοπετάλια σαν δώρο ζωής σ΄αυτό το νέο κορίτσι...

Διαβάστε προσεκτικά τις οδηγίες:

ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΚΑΙ ΔΙΝΕΤΕ ΔΕΙΓΜΑ ΚΙ ΑΝ ΚΑΝΕΙ, ΣΑΣ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΔΥΟ ΤΡΕΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΤΕ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ.ΟΠΩΣ ΔΙΝΕΤΕ ΑΙΜΑ.

ΑΠΛΩΣ Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΚΡΑΤΑΕΙ ΜΙΑ ΩΡΑ ΠΕΡΙΠΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΑΦΟΥ ΑΦΑΙΡΕΘΟΥΝ ΤΑ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ, ΤΟ ΑΙΜΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΕ ΣΑΣ .

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΠΟΛΥΤΑ ΥΓΕΙΕΙΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟ, ΟΥΤΕ ΑΣΠΙΡΙΝΗ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΠΡΙΝ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΔΥΟ ΕΓΓΥΜΟΣΥΝΕΣ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΑΛΛΕΡΓΕΙΑ ΣΕ ΚΑΤΙ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΑ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΓΝΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ΜΕ ΥΨΗΛΟ ΑΙΜΑΤΟΚΡΙΤΗ ΚΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΠΙΕΣΗ.

ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΚΑΝΕΙ ΤΑΞΙΔΙ ΣΕ ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΕΣ ΄Η ΕΞΩΤΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΠΑΕΙ ΣΕ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ.

ΑΠΟΚΛΕΙΕΣΤΕ ΟΣΟΙ ΕΧΕΤΕ ΣΤΙΓΜΑ  Ή ΘΥΡΟΕΙΔΟΠΑΘΕΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΓΧΕΙΡΗΣΕΙΣ.

ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΙΜΟΠΕΤΑΛΙΑ ΚΑΘΕ ΔΕΚΑΠΕΝΤΕ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΄ΧΕΤΕ  ΦΑΕΙ ΚΑΛΑ.

ΔΕΝ ΠΟΝΑΕΙ ΚΙ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ ΖΩΗΣ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ…

Πηγή:ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΕΡΑ

Ένα αγγελούδι μόλις 3,5 χρονών χρειάζεται αίμα και αιμοπετάλια!

Ένα αγγελούδι μόλις 3,5 χρονών χρειάζεται αίμα και αιμοπετάλια!

Ένα αγγελούδι μόλις 3,5 χρονών, η Ευαγγελία-Λυδία Σιδέρη, χρειάζεται αίμα και αιμοπετάλια.

10 λεπτά από το χρόνο μας δεν είναι πολλά...

Παρακαλώ όσοι μπορείτε να βοηθήσετε!!!

Παίδων Αγλαΐα Κυριακού, Ογκολογικό "Ελπίδα"

Read more: http://www.osiaefxi.com/2013/09/35.html#ixzz2fJwBdj9p

                                                        

                                                          Η ΠΕΤΡΑ

   Στα ακροτελεύτια της ελεύθερης πτώσης μου, νιώθω έντονα την εναλλαγή ζέστης και κρύου, όπως αυτό που σου δημιουργεί η απότομη αλλαγή θερμοκρασίας, από τα θερμότερα στα ψυχρότερα στρώματα αέρα, ή η επαφή με ανθρώπους διαφορετικής θερμικής απόδοσης και ιδιοσυγκρασίας.

  Βλέπω εκείνη τη σμιλευμένη πέτρα που εξέχει μετέωρη σε τούτο το μισογκρεμισμένο ξωκλήσι αρνούμενη να ακολουθήσει την αυτόνομη πορεία .Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφασίζω να εναποθέσω την τελευταία ικμάδα των προσδοκιών μου,στη σκιά της, ως μέτρο αντιστήριξης,

  

   Την πλησιάζω, της δίνω τις συστάσεις μου, της λέω το λόγο για τον οποίο πήγα .Με κοιτάει και μου λέει με φωνή τρεμάμενη και παρακλητική πως πρέπει να φύγω γιατί είναι επικίνδυνα να κάθομαι εκεί και πως αν πέσει δε θέλει να πονέσει κάποιος άλλος εξαιτίας της. Πως έχει χρόνια που αιωρείται και πως έχει συνηθίσει να ζει με το φόβο της.

  Σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να λυγίσει μια πέτρα και πως γίνεται να λέει λόγια στοργής και έγνοιας...Πρέπει να είναι από μέρη που ξέρουν να συμπονούν και από μάστορα καρδιάς, φτιαγμένη.

  Ανάβω κερί στο μανουάλι των ευχών, κάθομαι στο στασίδι των προβληματισμών και με συνεπαίρνει η ψαλμωδία της ελπίδας.

                                                                  

                                                                                Ο ΧΟΡΟΣ

 

  Τα δέντρα έχουν γείρει τα κλαδιά τους πάνω από το χορό. Το θρόισμα των φύλλων και το πέταγμά μου,δίνουν την εντύπωση ενός μυστηριακού θεάτρου. Περνάνε τα άνυδρα δευτερόλεπτα της προσπάθειας μου να εστιάσω και γίνονται δροσοσταλίδες αγωνίας και ανυπομονησίας...

 

  Θέλω το όνειρο να κάνει μία κίνηση χορευτική, βγαλμένη από το παραμύθι της ζωής. Ένδειξη πως ήρθε γι αυτό το πανηγύρι. Μάταια όμως προς το παρόν. Ευελπιστώ να το δω αργότερα, όταν το απτό σηκώσει τα χέρια του ψηλά και κοιτάξει προς τον ουρανό. Όταν νιώσει ανήμπορο με την άκρη των δαχτύλων του να αγγίξει το πορφυρό πέπλο της απουσίας σου.

  Ο ήλιος, βρίσκεται πια στο σημείο εκείνο, που αναμοχλεύει και σκαλίζει πληγές που πονάνε. Πρέπει να πάω παρακάτω με μιας σκέφτομαι γιατί άλλος είναι ο προορισμός μου.

  Έτσι λοιπόν αφήνω τη βουνοκορυφή αυτή και κατεβαίνω με ταχύτητα εφάμιλλη της ελεύθερης πτώσης. Δε στεναχωριέμαι για το όνειρο, γιατί ξέρει να προσαρμόζεται και να χωράει παντού. Με ανησυχεί αν το απτό ψάχνει για το περιττό.

                                                                 

                                                                                   Ο ΚΑΙΡΟΣ

 

  Πάω πιο κοντά και να το όνειρο με το απτό πιασμένα χέρι-χέρι..Προσπαθώ να παρατηρήσω το χορό τους και να αποστηθίσω τα βήματά τους. Δε βλέπω όργανα, δεν ακούω μουσική. Είναι φαίνεται ο χορός των επιθυμιών.

  Το απτό φοράει μόνο το συμβιβασμό του και στο λαιμό του κρέμεται μια υπενθύμιση...Πως είναι φθαρτό..Έχει το πρόσωπο του στραμμένο προς τη γη αλλά που και που ρίχνει και κλεφτές ματιές στο άλλο του χέρι,το ελεύθερο,μήπως του έφυγε η υπόσταση. Δάκρυ του φεύγει κάθε φορά που έρχεται στο μυαλό του το συναίσθημα. Δε διακρίνω πότε είναι από χαρά και πότε από λύπη.

  Το όνειρο έχει στα μαλλιά του πολύχρωμα στολίδια. Εστιάζω σε μερικά από αυτά που κερδίζουν την προσοχή μου. Την ελευθερία, το πέταγμα της ψυχής, την όρεξη για ζωή, τα διακρίνω ξεκάθαρα. Αμυδρά βλέπω επίσης μια κορδέλα μεγάλη σε σχήμα καρδιάς να πάλλεται ανάλογα με τις σκέψεις. Έχει το βλέμμα του καρφωμένο στην ανατολή και λάμπει από πάνω μέχρι κάτω. Σε κανέναν δε θα πέρναγε απαρατήρητο .Είναι πασιφανές πως δεν είναι από τα μέρη αυτά. Αλλά η διαίσθησή μου σίγουρα δε με γελάει. Για κάποιο λόγο βρίσκεται εδώ.

                          
                       

                                                    ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ

                         

  Με γνώμονα πως δεν θα κάνω στάση , αλλά με σκέψεις πολλές που εναλλάσσονται ανάλογα με το που φυσάει το αεράκι της ανθρώπινης λογικής, πετάω άλλοτε γρήγορα όταν σε σκέφτομαι και άλλοτε πιο συγκρατημένα όταν μας νιώθω.

  Ο δρόμος όπως πάντα είναι ήσυχος και μοναχικός. Άλλα αυτή τη φορά μου φαίνεται τραχύς και ανηφορικός. Κι ας προσγειώνομαι...

  Έχω ένα κόμπο στο λαιμό μου, απροσδιόριστο όχι όμως πρωτόγνωρο. Κάνω να πιω μια γουλιά από χαρά μήπως και το μετριάσω. Δυνάμεις έχω πολλές και αυτό οφείλεται στη λαχτάρα να σε δω. Έστω και από μακριά αν αυτό είναι αναγκαίο.

  Δεν βλέπω άλλα πουλιά να πετάνε και αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι η εποχή των μετακινήσεων, των ταξιδιών της ψυχής και των εσωτερικών αλλαγών. Από την άλλη πάλι ανακουφίζομαι με την ιδέα πως η θέληση και η καρδιά δεν κοιτάνε εποχές.

  Στις πιο χαμηλές βουνοκορυφές βλέπω να στήνουν χορό το απάτητο με το απατηλό. Το απτό με το όνειρο.

                                                        

                                                                      ΠΑΕΙ ΚΑΙΡΟΣ

 

  Είπα να πετάξω χαμηλά σήμερα και όχι σε βουνά και σε δάση αλλά κοντά σε πόλεις. Επέλεξα το μεσημεράκι για να ζεσταθεί η σπασμένη φτερούγα μου .Πήρα μαζί μου το σακίδιο που έχω πάντα έτοιμο με δυο τρία πράγματα μέσα, τη λαχτάρα,την αυτοσυγκράτηση και ενίοτε την ελπίδα.

 Με οδηγό τη συμβουλή και πυξίδα την διαίσθηση ξεκίνησα. Όπως πάντα άλλωστε αυτή η διαδρομή με κάνει και πετάω από χαρά και όχι μόνο από ανάγκη,Και αυτό γιατί είμαι εξημερωμένος και δεν έχουν λόγο να με φοβούνται οι άνθρωποι αλλά κι εγώ να μην τους τρομάζω.

 Δεν έχω σκοπό να  διαταράξω ούτε την καθημερινότητά τους ούτε τις συνήθειές τους. Μόνο να τους παρατηρήσω και ανάλογα να χαρώ με τις χαρές τους ή να μοιραστώ τις αγωνίες τους και τις λύπες τους.

 Άφησα σε κάποια κορυφή τον αγέρωχο εγωισμό μου ήπια δυο γουλιές κρυστάλλινο και γάργαρο νερό γέμισα το μπουκάλι με καθαρό αέρα και έβαλα σκοπό να μην κάνω άλλη στάση.

Ρόδο μου Αμάραντο

    
       .... Oξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων....

   -----

  ----------------

    .....Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
        Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξαν...

                                 

                                               Βουτιά στη λήθη

  Εκείνη την αδιόρατη ρυτίδα, ξέρεις δίπλα στο μάτι, κάθε φορά που πέφτει θαλασσινό νερό πολύ τη νιώθω .Τώρα προσέχω και δεν κάνω μακροβούτια για να μην έρθει σε επαφή με την αρμύρα και με πονέσει...Δεν θέλω να γίνει πληγή...Από σημάδια χόρτασα, γέμισε το κορμί μου ξέρεις...

  Κολύμπι λίγο και βγαίνω έξω. Δεν είναι που είμαι αγύμναστος. Απλά δεν έχω μάθει να κολυμπάω στα βαθιά.

  Το κομπολόι στο χέρι το κρατάω σφιχτά όταν κάθομαι στην ξαπλώστρα, αλλά δεν λέω το όνομα σου. Λέω την προσευχή μου. Καλά κατάλαβες...Αυτή που λέω όταν ανάβω κεράκι στην εκκλησία και για σένα.

  Όταν φοράω τα γυαλιά δεν είναι για να προστατευτώ από τον ήλιο...Είναι για να κλείσω τα μάτια μου και να χαθώ.

  Κάθομαι ώρες πολλές κάτω από τον ήλιο και δεν ιδρώνει το αυτί μου. Πρέπει να έγινα πολύ αναίσθητος..Ή ανθεκτικός...

  Το κοκκινωπό χρώμα που έχω δεν είναι που δεν έβαλα αντηλιακό. Όχι δεν είναι από ντροπή..Είναι που μάτωσα από τα κύματα που με διαπέρασαν σαν ηλεκτρικό ρεύμα.

  Το γαλάζιο ρολόι που φοράω δεν το συνδύασα με το μαγιό μου. Είναι με τους δείκτες ανάποδα γιατί το χρησιμοποιώ μόνο για να με ξυπνάει.

 Τέρμα τα ψέματα...Το καλοκαίρι τελειώνει.

                                               

                                                     ΤΟ ΥΨΟΣ ΠΟΥ ΦΟΒΑΜΑΙ

  
  Σήμερα πετάχτηκα από το κρεβάτι και πήγα στη ντουλάπα να βρω το παλιό σημάδι που είχα χαράξει στην εφηβεία μου για να βλέπω πόσο ψήλωσα. Μετρήθηκα και είδα πως δεν είχα πέσει καθόλου από τη γραμμή ισορροπίας μου. Αυξομειώσεις πάντα είχα ανάλογα με τις εποχές.. Προφανώς είμαι στο ύψος μου. Ανακουφίστηκα και συνέχισα να ελπίζω πως θα ψηλώσω κι άλλο.

 

                                                        Άνδρας με μυαλό παιδιού

Έπεσα και χτύπησα στα γόνατα. Μάτωσα και πόνεσα. Σηκώθηκα και με μιας κοίταξα τα πόδια μου. Σκίστηκε το παντελόνι μου και και η λύπη μου μεγάλη. Ήταν το καλό μου αυτό που τόσο πάει με τα παλιά μου παπούτσια. Την άλλη εβδομάδα αρχίζουν τα σχολεία και τόσα σχέδια έκανα. Να το βάλω με το χαμόγελό μου και να ξεγελάσω τον κόσμο. Τον εαυτό μου δεν μπορούσα γιατί ήξερα από τι ύφασμα ήταν φτιαγμένο. Αλλά δεν με ένοιαζε μου άρεσε που μου ήταν άνετο αλλά και πολύ στενό. Εξάλλου εκείνο της ακριβής παιδικής βιτρίνας το είχα δοκιμάσει και ήξερα πως ποτέ δεν θα μπορούσα να το έχω γιατί δεν είχε νούμερο για έναν άνδρα...Ήταν εφαρμοστό, έμενε έξω η καρδιά και η ψυχή μετά βίας σκεπαζόταν.

Ανέβηκα στο άσπρο ποδήλατο και συνέχισα να κάνω βόλτες με το ένα χέρι στα γόνατα για να τα κρύβω και να σταματήσω το αίμα συνάμα και το άλλο σταθερό στο τιμόνι των αξιών μου. Ήξερα πως αυτή η βόλτα θα μου έκανε καλό κι αν πήγαινα και από το λιθόστρωτο δρομάκι ίσως να έπεφτα και πάνω στην χαμένη παιδική μου αθωότητα. Είμαι σίγουρος πως εκεί την άφησα τότε πιστεύοντας πως θα την βρω ακέραια όταν την αναπολήσω .Εξάλλου ποιος να την πάρει στην εποχή της ενήλικης ματαιότητας. Όλοι τρέχουν για να φτάσουν τον εφήμερο σκοπό τους και να γαντζωθούν από την χρυσόσκονη του τίποτα. Το πολύ πολύ να την έβρισκε κανένας συλλέκτης στιγμών. Χαλάλι του τότε..

Γύρισα στο σπίτι κατάκοπος και πονεμένος. Κοιτάω το ρολόι και συνειδητοποιώ πως καθυστέρησα να μεγαλώσω.

                                          

 Φαίνεσαι είσαι από το Ζαγόρι...

http://www.youtube.com/watch?v=CKxeWMkEplU

Έτσι να 'μαι καράβι γκρεμισμένο νεκρό
έτσι να 'μαι
σ' αμμουδιά πεθαμένη και κούφιο νερό
να κοιμάμαι

http://www.youtube.com/watch?v=K4zzOTjNAgk

Πως να δικάσω μια ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει 'πομείνει.

http://www.youtube.com/watch?v=C7Du62uPjs8

Είναι χάρτινοι οι αγγέλοι.
άμοιρη ψυχή μην ξεγελαστείς

http://www.youtube.com/watch?v=FFkTGvsDR8Q

                                                   Il principe del sogno

Κάθε κορίτσι μεγαλώνει με ιστορίες αγάπης και έρωτα. Ιστορίες μαγικές και παραμυθένιες. Ιστορίες με δράκους, νάνους και ξωτικά. Μάγισσες και κακίες μητριές αλλά και βασιλοπούλες και πρίγκιπες πάνω στα κάτασπρα άλογά τους. Ιστορίες που τελειώνουν με την χιλιοακουσμένη φράση «και ΄ζησαν αυτοί καλά… κι εμείς καλύτερα…», η οποία δίνει τη σκυτάλη σε προσωπικές ονειροπολήσεις και στην κρυφή προσμονή του πρίγκιπα του παραμυθιού.

Έτσι κι εγώ, όπως κάθε κορίτσι για χρόνια περίμενα τον πρίγκιπά μου. Αυτόν που θα χτυπήσει την πόρτα της καρδιάς μου και θα έρθει να με σώσει από την μίζερη ζωή μου. Αυτόν που θα με πάρει να φύγουμε μακριά, καβάλα στο κάτασπρο του άλογο, ευτυχισμένοι και οι δύο που οι μοίρες μας ένωσαν.

Τα χρόνια κύλησαν και η εικόνα του καλού μου πρίγκιπα άρχισε γρήγορα να ξεθωριάζει. Αρχικά πήρε άλλη μορφή, πιο σύγχρονη και ρεαλιστική. Ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο είχε μεταμορφωθεί σε έναν μεταμοντέρνο με καλό αυτοκίνητο ή απλά ένα οποιοδήποτε αυτοκίνητο.

Μεγαλώνοντας άκουσα ότι δύσκολα βρίσκεις το άλλο σου μισό, ενώ πολλές φορές δεν σε ευνοεί η τύχη. Δεν ήθελα να το πιστέψω, καθώς η διαίσθηση μου μου έλεγε πως κάποτε θα το συναντήσω. Όμως όπως σου είπα τα χρόνια κύλησαν και η εικόνα του καλού μου πρίγκιπα άρχισε να ξεθωριάζει. Ξέχασα τον πρίγκιπα λοιπόν με το άλογο, για αρκετό καιρό ξέχασα και αυτόν με το αυτοκίνητο. Βολεύτηκα με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Δέθηκα μαζί τους, τα αγάπησα. Μπορεί να γκρίνιαζα γιατί πάνε αργά, μπορεί να με κούραζαν οι πολλές στάσεις, αλλά δεν μπόρεσα παρ’ όλες τις προσφορές να τα εγκαταλείψω.

Μέσα σε αυτήν την καθημερινότητα με τα προβλήματά της και της δυσκολίες της, εμφανίστηκε μια μορφή ξεχασμένη, ξεθωριασμένη. Τόσο ζωντανή και αληθινή και όμως τόσο άπιαστη. Ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο, αυτό που στην πορεία μεταμορφώθηκε σε λαμπερό αυτοκίνητο βρήκε την πόρτα της καρδιάς μου. Ο δικός μου πρίγκιπας άφησε τον κόσμο των μαγισσών και με επισκέφτηκε. Απρόσμενη επίσκεψη, ανέλπιστη. Με την βοήθεια του Μορφέα ήρθε σε μένα. Ο δικός μου πρίγκιπας είναι ο πρίγκιπας του ονείρου μου. Είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας υπέροχος άντρας. Κάτι παραπάνω από συγγενής, φίλος εραστής ή αγαπητικός.

Είναι το άλλο μου μισό, αυτό που πάντα πίστευα πως θα συναντήσω. Είναι το άλλο μου μισό που όμως δεν μπόρεσα να κρατήσω, βλέπεις συνήθισα και αγάπησα το λεωφορείο. Τα αν στήνουν χορό στο μυαλό μου και με ζαλίζουν. Δεν απογοητεύομαι όμως είμαι τυχερή που σε γνώρισα. Ζωή εκ παραλλήλου την βαφτίσαμε, σαν δύο ευθείες. Μου χες πει ότι κάποτε οι ευθείες συναντώνται στο άπειρο γι αυτό κι εγώ θα σε αγαπώ για πάντα μέχρι να σε συναντήσω για τρίτη φορά στο σπιτάκι που χτίσαμε, εκεί που θα ανάβει το τζάκι και θα μας περιμένουν η αγάπη και ο έρωτας, εκεί που δώσαμε το πρώτο μας φιλί, εκεί που τα κορμιά μας έγιναν ένα. Εκεί …για πάντα πρίγκιπα του ονείρου…

Y.Γ Κι όμως ήμουνα ξύπνιος όταν τα άκουγα. ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΑΣ ΕΚΕΙ... ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΕΙ ΠΙΟ ΝΩΡΙΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΑΚΙ, ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ...(ΜΑΘΑΜΕ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ...)

                                                   Η ανθισμένη μου αμυγδαλιά
  Καταχείμωνο με συννεφιά, αποφάσισα να πάω για τρέξιμο στο βουνό, είχα μέρες να πάω λόγω κακοκαιρίας, κουράστηκα και κάθισα κάτω από ένα δέντρο να ξεκουραστώ, ήταν μεσημέρι ίσως και λίγο μετά. Έκλεισα τα μάτια μου και άρχισα να ηρεμώ. Σε είδα να έρχεσαι από μακριά. Μου φάνηκε ότι έτρεχες κι ερχόσουν προς την μεριά μου. Είχες τα μαλλιά σου λιτά και ανέμιζαν σε κάθε βήμα σου. Φορούσες ένα μαύρο φόρεμα και ένα ωραίο παλτό. Είχες ευγενική μορφή και λεπτεπίλεπτα χαρακτηριστικά όπως άλλωστε και η ψυχή σου. Νόμιζες ότι κάτι έχω πάθει κι εγώ ότι δεν θα μου μιλούσες.
Ήρθες και κάθισες δίπλα μου… Μου πρόσφερες το μαντήλι σου για να σκουπίσω τον ιδρώτα μου. Ήταν ένα λευκό πεντακάθαρο μαντήλι σαν το πρόσωπό σου. Για να μην με ξυπνήσεις προσφέρθηκες να με σκουπίσεις από τον ιδρώτα που έσταζε στο μέτωπό μου. Άρχισες να μου ψιθυρίζεις λόγια ωραία με την χαρακτηριστική σου προφορά, λόγια ενθουσιασμού κι από ψυχής συνάμα αλλά πάντα αληθινά. ’Έμοιαζαν να είναι από όνειρο βγαλμένα, έτσι όπως έχω ακούσει να λένε , σαν αυτά που βλέπεις μέσα στον βαθύ σου ύπνο , αυτά που το υποσυνείδητο βγάζει τα εσώψυχά του….Σε άκουγα με λαχτάρα και ένα κόμπο ένιωσα στο στομάχι, ένα φτερούγισμα εσωτερικό, ένα τιτίβισμα στην καρδιά μου…
Άνοιξα τα μάτια μου και σου έπιασα το χέρι. Έχεις κρυώσει πολύ, είσαι σχεδόν μελανιασμένη αλλά τόση ώρα δεν είχες διαμαρτυρηθεί…
Αισθάνομαι άσχημα και με μιας κάνω να σου δώσω το παλτό σου, το μπουφάν μου, την πάνω φόρμα μου.
Παίρνεις μόνο το παλτό σου…κι ας κρυώνεις…για να μην κρυώσω κι εγώ…
Σε παίρνω αγκαλιά και σε φιλώ για να σε ζεσταίνω και να σου δείξω την ευγνωμοσύνη μου και τα αισθήματά μου. Εσύ ήρεμη και με σπάνιο κάλλος εσωτερικό με κοιτάς και μου λες να μην ανησυχώ και να μην τρομάζω για το ρίγος που σου έχει φέρει το κρύο…
Μου περιγράφεις εικόνες με λέξεις απλές αλλά τόσο ζωντανές με τον μοναδικό σου τρόπο. Κάθε φορά που μιλάς είναι σαν να γεννάς ποίηση.
Περνάει η ώρα και νυχτώνει αλλά δεν θέλω να φύγουμε με τίποτα, να χαθούμε. Έχουμε ακόμα τόσα να πούμε. Πλέον το παλτό σου μας σκεπάζει και τους δύο.
Μέσα από τα κλωνάρια της ανθισμένης αμυγδαλιάς κοιτάμε τον ουρανό. Είναι ίσως για τον κόσμο μια συνηθισμένη συννεφιασμένη βραδιά…Αλλά για μας τόσο ιδιαίτερη και ιδανική…