ΝΕΡΑΙΔΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ

Πάνω σε μία πανοπλία, είδα να κάθεσαι γαλήνια εσύ,
πίστεψα ότι είναι περίοδος ειρήνης, μα λάθεψα…
Είδα πλούτο και λάφυρα πολλά, μα δεν τα ζήλεψα,
έκανα να πάω παρά πέρα, αλλά δεν άντεξα, ήσουν εκεί και γύρισα.

Περπάτησα μέσα σε στοές υπόγειες και σε δρόμους μοναχικούς.
Με σταμάτησες εσύ φωνή της καρδιάς μου και τραντάχτηκα.
Εκεί είναι κι εκείνοι οι αιώνιοι πειρατές που τόσο με τρομάζουν…
Μου πες να κάνω αλάργα, δεν σε άκουσα, πάλι πιο γοργά βάδισα.

Με ρότα την άκρη του πελάγου, πορεύτηκα…
Έκανα προσπάθεια μεγάλη, εύκολα σε ερωτεύτηκα
κοίταξα να βρω το μουράγιο, καθόλου δεν δυσκολεύτηκα…
κάθισα στην άκρη των ματιών σου και με αναφιλητά έκλαψα.

Είδα να έρχονται μαζί, φουρτούνες και σειρήνες πολλές από πέρα
περπάτησα με θάρρος και αλήθεια κι οδηγό φεγγάρι μου εσύ.
Έκανα χαρά μεγάλη, όταν σε βρήκα εσένα άλλο μου μισό,
ήσουνα στο βυθό της ψυχής μου και σε ανέσυρα.

Βρήκα εκεί νεράιδα μικρή, όμορφα να με κοιτάει,
το κυνήγι των μαγισσών κανείς εύκολα έτσι ξεχνάει…
Λόγια γλυκά δεν έμαθα ούτε ήθελα να ακούω,
μου φάνταζαν τόσο απόμακρα, μα τώρα με αυτά ξυπνάω.