Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Για μένα...Αλήθεια από που να ξεκινήσω,τι να πω και τι να αφήσω...

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2009

                             Γιαγιά σε ευχαριστώ που δεν μου είπες παραμύθι…

 Ήμουνα δεν ήμουνα 4 ετών όταν ο μπαμπάς μου λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας εισήχθη σε νοσοκομείο για 6 μήνες. Και ξανά μετά και ξανά…Η μαμά μου πάντα εκεί στο πλευρό του. Εγώ και η αδελφή μου, ανίκανοι να αντιληφθούμε την σοβαρότητα της καταστάσεως, πολλές φορές καθόμασταν στο μπαλκόνι περιμένοντας να τους δούμε να έρχονται. Μάταια…

Θυμάμαι σαν τώρα, την γιαγιά να μας λέει πως από στιγμή σε στιγμή θα έρθουν. Ποτέ μου δεν κατάλαβα τον ορισμό της στιγμής.
Κι εμείς άλλες φορές την πιστεύαμε και άλλες όχι…
 Έρχονταν το βράδυ, απογοητευμένοι εμείς από την αναμονή, θέλαμε μόνο να βάλουμε το κεφάλι μας μέσα στο πάπλωμα και να κρατάμε και την ανάσα μας προκειμένου να ακούμε καθαρά το ασανσέρ μη τυχόν και σταματήσει στον όροφο μας.
 Η γιαγιά πάντα διακριτικά δίπλα μας .Άξια γυναίκα με τσαγανό. Ποτέ δεν την είδαμε στεναχωρημένη, πάντα με μια ευγένεια και χαμόγελο. Μας έλεγε για τα παιδικά της χρόνια. Δύσκολα χρόνια…Γόνος πλούσιας οικογένειας, με ρίζες στην Μικρά Ασία. Είχε ζήσει τον ξεριζωμό, την αναζήτηση τόπου να στήσουν το νοικοκυριό τους, μετά η Γερμανική εισβολή, η Κατοχή. Δύο φορές της κάψανε το σπίτι ολοσχερώς οι Γερμανοί και πάλι από την αρχή. Μας τα αφηγούνταν με τρόπο ωραίο αλλά συνάμα τόσο πονεμένο. Λες και το είχε σαν στάση ζωής ποτέ να μην μας πει παραμύθι. Πάντα αφηγήσεις και πάντα αλήθειες (μόνο για τον γυρισμό του μπαμπά έλεγε ψέμα). Της ζωής έλεγε μέχρι τον ξαφνικό της θάνατο πρέπει να της ρουφάμε το μεδούλι.
Έτσι μεγαλώσαμε χωρίς παραμύθι, μόνο με αφηγήσεις και την αναμονή του πατέρα.
 Άνδρας ολόκληρος έγινα, κι ακόμα δεν άκουσα ούτε είπα παραμύθι. Πιστεύω στις βιωματικές αφηγήσεις, στην πραγματικότητα. Μου λένε για την ύπαρξη παραμυθιών με χρυσόσκονη και για άλλα με χαρούμενο τέλος, αλλά αντιπαραθέτω τα βιώματα, τα αισθήματα, τις συγκινήσεις, το φτερούγισμα, την αναμονή του πατέρα, την γιαγιά...

2 σχόλια:

  1. Κι εμενα το μονο παραμυθι που μου ειπανε ποτε μαμα και γιαγια ... ειναι οτι ο μπαμπας κατοικει σ'εκεινο το κατασπρο συννεφο που ταξιδευει για παντα στον ουρανο... κι εγω 2,5 χρονων τοτε... τις πιστεψα κι απο τοτε πετω ψηλα, κυνηγω τα συννεφα μηπως και τον συναντησω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Χαρά καλώς ήρθες.Δεν θα πω ότι χαίρομαι που έχεις τις ίδιες βιωματικές εμπειρίες.Χαίρομαι όμως που σε συνάντησα και σε καταταλαβαίνω και με καταλαβαίνεις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και για την τιμή που μου κάνετε να μου πείτε την γνώμη σας.