Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
Για μένα...Αλήθεια από που να ξεκινήσω,τι να πω και τι να αφήσω...

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009


ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΜΕΡΟΣ Β΄: Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

Πόσο θέλουμε ακόμα ρωτάει ο έρωτας; Γυρνάει η αγάπη και απλά τον κοιτάει, τον καθησυχάζει. Πιασμένοι πάντα σφιχτά χέρι-χέρι, προχωράνε…
Αφήνουν πίσω την θάλασσα. Το κρύο έντονο και διαπεραστικό, το χιόνι πολύ. Σκέφτεται πολλά ο έρωτας αλλά η σιγουριά της αγάπης του δίνει δύναμη... Πουλιά παράξενα και πολύχρωμα πετάνε. Δέντρα εξωτικά και πλούσια σε καρπούς υπάρχουν. Με βήματα γοργά , αλλά και με κάποια δυσκολία πλησιάζουν το ξύλινο σπιτάκι. Είναι πλέον μια ανάσα από αυτό. Τα σκυλιά, τους αντιλαμβάνονται και τρέχουν προς το μέρος τους. Χοροπηδάνε πάνω τους. Όλοι μαζί, φτάνουν στο σπίτι. Σκέφτονται να χτυπήσουν την πόρτα, αλλά δεν έχει νόημα. Είναι ο προορισμός τους, δεν χρειάζονται τυπικότητες…
Ανοίγουν με αγωνία, μια ζεστασιά τους συνεπαίρνει. Βλέπουν ζευγάρι ήρεμα να κοιτάει το τζάκι και να είναι τυλιγμένοι στο πάπλωμα. Έχουνε βιβλία δίπλα με τον μικρό πρίγκιπα και τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα.
Φλόγα μεγάλη αναδίδει από αυτό. Ένας απλός καναπές και πάνω σε αυτόν να κάθεσαι εσύ κι εγώ… Και τα τόσα χρόνια, που είμαστε μαζί αλλά χώρια, είναι και αυτά εκεί...
Με μιας ο χώρος λούζεται με άπλετο φως. Κάνουν να πλησιάσουν, ο έρωτας και η αγάπη, κι εσύ τους χαμογελάς. Τους δείχνεις τις καρδιές μας για να ξαποστάσουν. Δρόμο τραχύ και γεμάτο με κακοτοπιές διάβηκαν. Τα κάνεις όλα με μια ηρεμία, με μια παιδικότητα και μια απλότητα που δεν διαταράσσεται η ησυχία. Μόνο ο ήχος από το κάψιμο των ξύλων ακούγεται. Σε παίρνω σφιχτά αγκαλιά και σε φιλώ τρυφερά.
Εσύ ανταποκρίνεσαι, τόσο ιδιαίτερα, τόσο ζεστά.
Νιώθω να έχω τα πάντα…Έχω εσένα…
Σου χαϊδεύω τα καστανά σου μαλλιά και σε κοιτώ στα μάτια. Είναι τόσο μεγάλα και τόσο καθαρά σαν την ψυχή σου…
Ο έρωτας και η αγάπη, έχασαν την λαλιά τους. Έχουν συγκινηθεί και απλά έτσι εκστασιασμένα , απολαμβάνουν την ζεστασιά στις καρδιές μας. Το ξύλινο σπιτάκι μικρό και λιτό, αλλά μέσα σε αυτές, νιώθουν να είναι σε ονειρικό παλάτι.
Σε ρωτάω αν νιώθεις ότι νιώθω, εσύ μου γνέθεις καταφατικά το κεφάλι και συνεχίζεις να χαμογελάς. Κοιτάμε το τζάκι και οι φλόγες στήνουν χορό για να συμμετέχουν στην ανείπωτη χαρά μας. Τα σκυλιά αλυχτάνε, με κραυγές τόσο μελωδικές. Το χιόνι που πέφτει έξω, έχει γίνει πολύ έντονο τώρα, αλλά δεν είναι άναρχο πια. Οι νιφάδες έχουν στήσει το δικό τους πανηγύρι. Η άγρια τριανταφυλλιά που αναρριχάται από το τζάμι απευθείας ανθίζει. Απλώνω το χέρι μου κόβω ένα και στο τοποθετώ στα ανέμελα μαλλιά σου.
Μένουμε αγκαλιασμένοι και συνέχεια φιλιόμαστε. Σου λέω τι είσαι για μένα, εσύ χαμογελάς.
Ακόμα δεν έχει χαράξει κι όμως ζούμε τόσα πολλά…

2 σχόλια:

Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας και για την τιμή που μου κάνετε να μου πείτε την γνώμη σας.