Βουτιά στη λήθη

  Εκείνη την αδιόρατη ρυτίδα, ξέρεις δίπλα στο μάτι, κάθε φορά που πέφτει θαλασσινό νερό πολύ τη νιώθω .Τώρα προσέχω και δεν κάνω μακροβούτια για να μην έρθει σε επαφή με την αρμύρα και με πονέσει...Δεν θέλω να γίνει πληγή...Από σημάδια χόρτασα, γέμισε το κορμί μου ξέρεις...

  Κολύμπι λίγο και βγαίνω έξω. Δεν είναι που είμαι αγύμναστος. Απλά δεν έχω μάθει να κολυμπάω στα βαθιά.

  Το κομπολόι στο χέρι το κρατάω σφιχτά όταν κάθομαι στην ξαπλώστρα, αλλά δεν λέω το όνομα σου. Λέω την προσευχή μου. Καλά κατάλαβες...Αυτή που λέω όταν ανάβω κεράκι στην εκκλησία και για σένα.

  Όταν φοράω τα γυαλιά δεν είναι για να προστατευτώ από τον ήλιο...Είναι για να κλείσω τα μάτια μου και να χαθώ.

  Κάθομαι ώρες πολλές κάτω από τον ήλιο και δεν ιδρώνει το αυτί μου. Πρέπει να έγινα πολύ αναίσθητος..Ή ανθεκτικός...

  Το κοκκινωπό χρώμα που έχω δεν είναι που δεν έβαλα αντηλιακό. Όχι δεν είναι από ντροπή..Είναι που μάτωσα από τα κύματα που με διαπέρασαν σαν ηλεκτρικό ρεύμα.

  Το γαλάζιο ρολόι που φοράω δεν το συνδύασα με το μαγιό μου. Είναι με τους δείκτες ανάποδα γιατί το χρησιμοποιώ μόνο για να με ξυπνάει.

 Τέρμα τα ψέματα...Το καλοκαίρι τελειώνει.