Ο ΑΕΤΟΣ ΣΤΗ ΒΕΝΕΤΙΑ

                                                                     

 Σε ψηλό βουνό,
σε ριζιμιό χαράκι,
κάθεται έν' αϊτός.
Βρεμένος, χιονισμένος
ο καημένος και παρακαλεί.
Και παρακαλεί
τον ήλιο ν' ανατείλει.
Ήλιε ανάτειλε-ήλιε ανάτειλε.
Ήλιε λάμψε και δώσε
για να λιώσουνε
χιόνια από τα φτερά μου
και τα κρούσταλλα από τ' ακράνυχά μου.

                    

Γεια σου χαρά σου Βενετιά
βγήκα σε θάλασσα πλατιά
κι απ’ το κατάρτι το ψηλό
τον άνεμο παρακαλώ