ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ

Κάνω να νιώσω αυτή τη θεσπέσια νύχτα δικιά μας
και το ουράνιο τόξο, σαν τη γέφυρά μας…
Προσπάθησα να πάω λίγο παρά πέρα
εκεί που δεν υπάρχει πόνος και φοβέρα.

Στέκεις γλυκεία μου μπροστά σαν την ηλιαχτίδα
που μετά την βροχή, δίνει χαρά κι ελπίδα .
Σαν το μωρό που το στήθος της μάνας ζητάει
έτσι μέσα μου, βαθιά ο πόθος μου ξυπνάει.

Είναι η ρίζα αυτού του δέντρου γερή
και πάντα με αγάπη εσένα θα καρτερεί…
Δεν πρόκανα πολλά να σου πω,
σου υπόσχομαι όμως, πως πολύ θα σε αγαπώ.

Το για πάντα λίγο μπροστά στη στιγμή
τι κι αν απογίνε η θλίψη στοργή…
Πέρασα λίμνες και ταραγμένες θάλασσες πολλές
ξαναντάμωσα έτσι εύκολα το πριν και το χθες.

Είναι πολλά που θέλω να σου πω στο αυτί
μα ο λόγος μου απλός και φειδωλός και δεν αρκεί…
Έτσι κοιτάω να βρω το κατάλληλο καρτέρι
πάπυρος ζωής να σου έρθει με το πιο γρήγορο περιστέρι.