ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΣΕΝΑ

Εγώ κι εσύ καθισμένοι στον καναπέ, να κοιτιόμαστε στα μάτια….Τα χείλη σου όμορφα και καυτά και δύσκολα μπορώ να τα αποχωριστώ.
Ο έρωτας και η αγάπη εκεί. Στις καρδιές μας…Χαίρονται μα και λυπούνται. Είναι δυνατόν να ξημερώσει αναρωτιούνται…Πως τα φέρνει έτσι η ζωή…Δέντρο να φυτρώνει μέσα σε δάσος και να πρέπει αυτό να κοπεί…
Το σπίτι λιτό. Ο καναπές, ένα πάπλωμα και το τζάκι με την περιποιημένη φωτιά.. Ποιος δίνει σημασία…Τα δευτερόλεπτα στιγμή, και τα λεπτά μαχαιριές… Σου κρατάω σφιχτά το χέρι και νιώθω την ζωή μου να κυλάει στις φλέβες σου. Μου μιλάς για τα παιχνίδια της μοίρας κι εγώ κοιτάω τα μαλλιά σου…Θέλω να αναρριχηθώ σε αυτά και να γίνω ένα από αυτά. Να είμαι ένα από εκείνα που θα μείνουν εκεί, θα ασπρίσουν και θα ζήσουν μαζί σου…Έτσι διακριτικά να είμαι εκεί, να μην σε ενοχλώ αλλά να μεγαλώνω μαζί σου. Να πέφτω που και που στα χείλη σου, στο πρόσωπό σου, να σε αγγίζω απαλά…
Δεν στο εξωτερικεύω γιατί η αγάπη δε χωράει σχέδια. Δεν το σκέφτομαι πια, απλά θα το κάνω…
Ο χρόνος αδυσώπητος λένε και είναι αλήθεια.
Εσύ με φιλάς και με κοιτάς στα μάτια. Αυτά της ψυχής…Έχεις ηρεμία απίστευτη κι αυτό με σαγηνεύει. Με έχει συνεπάρει το θέλγητρο, η αρχαιοελληνική σου ομορφιά..
Τα μάτια μου ανοιχτόχρωμα αλλά πολύ σκοτεινά, από το βουβό κλάμα. Με ρωτάς τι έπαθα και για πρώτη φορά σου λέω ψέματα για να μην σε στενοχωρήσω. Ίσως και να λέω αλήθεια εν τέλει αφού εσύ είσαι καλά…