ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΜΕΡΟΣ Α΄: Η ΓΛΥΚΕΙΑ ΠΡΟΣΜΟΝΗ

Σε τούτο το γλυκοχάραμα που με βρήκε να σε προσμένω, συνάντησα την αγάπη με τον έρωτα να προχωράνε με προορισμό εκεί που η θάλασσα θα συναντήσει το φεγγάρι. Τους έδειξα το δρόμο και σου έρχονται.. Με κοίταξαν διστακτικά και κοντοστάθηκαν σαν να ήθελαν να μου πουν πολλά. Δεν έδωσα σημασία θέλω μονάχα να πάνε στην ώρα τους.
Ο δρόμος μακρύς και ξεγελάει…Είναι τραχύς γεμάτος ανηφοριές, αλλά δεν έχει πισωγυρίσματα. Στο δρόμο αυτό η θάλασσα οδηγός και συνοδοιπόρος. Πυξίδες σωσίβια και βάρκες δεν υπάρχουν. Πιασμένα σφιχτά από το χέρι η αγάπη και ο έρωτας προχωράνε απερίσπαστα μα και προσεχτικά. Τα κιάλια μου καλά, τα καλύτερα θα έλεγα, τα μάτια της ψυχής μου δα, ποτέ δεν με πρόδωσαν….
Αναρωτιούνται στο δρόμο ο έρωτας και η αγάπη αν θα αντέξουν τις κακοτοπιές, αν θα βρουν τον προορισμό…Το φεγγάρι αχνοφέγγει σήμερα. Είναι ολόκληρο αλλά δεν έχει άπλετο φως. Έχει απόλυτη ησυχία αλλά είναι ανήσυχα αυτά. Πουλιά πετάνε και ψάρια βγαίνουν έξω από το νερό.
Πύργους συναντάνε στο διάβα τους, ψηλούς και λευκούς και άλλους διάφορους…Ακούνε για ιππότες με ωραίες στολές, πραγματικά γενναίους και καλούς, που γνωρίζουν τα μέρη και για χωρικούς συνειρμικά δεμένους με τον τόπο αυτό. Ιππότες που ξέρουν τα κάστρα και μπορούν να φωτίζουν το είδωλο με αντικατοπτρισμό της πανσέληνου. Σοφοί έτοιμοι να σου εμφυσήσουν την γνώση και να σε κάνουν τρανό βρίσκονται παρά πέρα. Πόλεις μεγάλες με πλούσιες αγορές και λαμπρή ιστορία ξεδιπλώνονται μπροστά τους.
Ονειρεύονται πολλά και αναπολούν καθώς προχωρούν.
Θερινούς σινεμά με γνώριμους πρωταγωνιστές σε θεσπέσιους χώρους. Πολυκοσμία και κλεφτές ματιές . Σχολεία και ναυπηγεία. Φοίνικες και μπαλκόνια.
Παίρνουν με μιας τα κιάλια- πρώτα ο έρωτας και ύστερα η αγάπη-και όλα φωτίζονται. Όλα γίνονται πιο γλαύκα, πιο καθαρά.O βηματισμός τους πλέον γοργός και η ανάσα τους κοφτή. Πρέπει να προλάβουν το ξημέρωμα.
Ξάφνου γαληνεύουν...Σταματούν και εκστασιασμένα σχεδόν δακρυσμένα κοιτούν.
Ένα ψηλό βουνό απέναντί τους… Οξύμωρο αλλά λογικό. Στην μέση της θάλασσας είναι δυνατόν; Ένα χιονισμένο βουνό με ένα λιτό σπιτάκι .“Βλέπουν ξύλινο σπίτι στην μέση του πουθενά .Καμινάδα υπάρχει πάντως.. Σίγουρα έχει τζάκι.. Χιονίζει εκεί, έχει παγωνιά. Αμυδρά άνθρωποι φαίνονται, αγκαλιασμένοι να κοιτιούνται στα μάτια. Αχ αυτά τα μάτια!!! Λόγια γλυκά ακούγονται, χέρια σφιχτά δεμένα ξεχωρίζουν”. Το σπίτι μικρό αλλά τόσο ευρύχωρο και οικείο. Έχει κουρτίνες μαζεμένες με πόρτα ψηλή και παράθυρα μεγάλα. Σωθίτα και ξύλινη εσωτερική σκάλα διακρίνονται. Φαίνονται και δυο σκυλιά έξω από αυτό. Άλλοτε πράα και άλλοτε ανήσυχα. Σίγουρα θα έχουν αφεντικά και όνομα .Το χιόνι πολύ και τα μέρη δυσπρόσιτα και απάτητα. Μόνο κάποιες γνώριμες πατημασιές ξεχωρίζουν. Μια ζεστασιά τους διαπερνά παρόλο το κρύο. Αρχίζουν και νιώθουν ονειρικά. Απομακρύνονται σίγουρα από τα ξωτικά και τις κακές σκέψεις.
Αναστενάζουν αλλά δεν έχουν χρόνο πρέπει να το φτάσουν.